یادش بخیر قدیم ها از درب حیاط که وارد خانه می شدید گلدان ها صف کشیده بودند و از قدم روی شما سان می دیدند تا برسید به داخل خانه. وارد بخش مسقف خانه که می شدید هر گوشه ای نگاه می انداختید گلدان های بزرگ سفالی را می دیدید که به شما چشمک می زنند. در آشپزخانه و روی کابینت پر بود از شیشه های سس و مربا که در آنها گیاهان قلمه زده شده گذاشته شده بودند. گذشت و گذشت تا اینکه گلدان ها جای خود را به کنسول و میز تلویزیون و لاوست دادند.
بگذریم، آمده ایم به خانه ای که صاحب آن یک خانم فرهنگی و جوان است. دکوراسیون پذیرایی خانه کاملا ساده و مینیمال چیدمان و دیزاین شده است. سالن دو تکه شده است و به دو بخش ناهارخوری و نشیمن تقسیم شده است. فضا پر است از رنگ های خنثی و بی روح، سقف و کف و دیوارها و حتی درب ورودی خانه دست به یکی کرده اند که فضا را سرد و بی روح جلوه دهند.
گویا خانم خانه متوجه کمبود رنگ های زنده و گرم شده است و آستین ها را بالا زده است. ایشان اول به سراغ کوسن های مبلمان سالن رفته است و رخت رنگی بر تن آنها کرده است ولی مسلما قانع نشده است. تا اینکه در فروشگاه لوازم دکوری چشم اش به سمت گلدان نیلوفر صورتی افتاده است. درختچه مصنوعی آنقدری بزرگ و قد کشیده هست که بتواند به تنهایی مسئولیت تزریق حس نشاط و سرزندگی به سالن پذیرایی منزل او را بپذیرد.
این گلدان بزرگ دکوری را در دو بخش میتوان آنالیز کرد. بخش اول شامل گلدان قهوه ای رنگی است که با بذر و خاک همرنگ، داخل آن پوشش داده شده است. بخش سفالی گلدان به شکل عجیبی با متن دکوراسیون اتاق پذیرایی، همزیستی مسالمت آمیز دارد و به قول بعضی ها ست است. اما بخش جذاب گلدان جایی است که ساقه کت و کلفت گیاه نیلوفر از خاک بیرون آمده است و نزدیک دو متر بالا رفته است. برگهای سبز در کنار گل های صورتی گلدان، سیلی محکمی بر صورت دکوراسیون خانه زده اند و خواب را از کله آن پرانده اند.
هر چند این گلدان بزرگ و دکوری ، مصنوعی است و نمی توان با آن ارتباط عاطفی برقرار کرد و صد البته که گلدان طبیعی چیز دیگری است ولی تاثیرگذاری همین گلدان صنعتی هم، آنقدری است که بتوان به خانم خانه حق داد که اینقدر ناز آن را بکشد و کنار آن عکس یادگاری بیندازد و از ته دل بگوید مرسی که هستی درخت نیلوفری من.
نشر اختصاصی : نوبرانه